Nie ma co liczyć na zmianę w kwestii równouprawnienia kobiet, jeśli politykę pozostawimy w rękach obecnych lokatorów sejmu. Musimy szukać nowych twarzy. Naturalny wybór pada na uczestniczki i uczestników #CzarnegoProtestu.
Ogólnokrajowy Strajk Kobiet pod hasłem #CzarnyProtest odniósł zamierzony skutek. Projekt Instytutu Ordo Iuris „Stop Aborcji” został odrzucony przez rząd Prawa i Sprawiedliwości już trzy dni po tym, jak kobiety oraz wspierający je mężczyźni wyszli na ulice. Problem w tym, że rezultat strajku był krótkotrwały. Protesty były konieczne, a ich zasięg zaskoczył wszystkich, tylko co z tego, skoro z końcem października trzeba było ponownie otworzyć parasolki, gdy rząd zaproponował jednorazową pomoc dla kobiet decydujących się na urodzenie dziecka z góry skazanego na śmierć po porodzie?! Pomysł jak z horroru odzwierciedla trwały pogląd większości polityków PiS-u o wyższości idei pro-life nad zdrowiem fizycznym i psychicznym kobiet. Nawet jeśli rządzący ugną się pod naciskiem Ogólnokrajowego Strajku Kobiet, kolejne radykalnie konserwatywne i antykobiece ustawy zostaną przepchnięte tylnymi drzwiami.
Tyle wiemy. Co więcej, wiedzieliśmy to od początku. #CzarnyProtest był ważny i konieczny. Pokazał, że kobiety z każdego regionu Polski i z każdego przedziału wiekowego mają dość przedmiotowego traktowania. Jednak spontaniczny charakter całej akcji sprawia, że unikamy odpowiedzi na najważniejsze pytanie: co dalej? Przy obecnych rządach Prawa i Sprawiedliwości tzw. polityka pro-life, odzwierciedlająca jednocześnie głębszy problem, jakim jest wiara w przymus rodzenia dzieci bez względu na wszystko, będzie wracać jak bumerang.
Żaden protest nie zmieni poglądów partii rządzącej. Co gorsza, żadna partia w obecnym składzie parlamentu nie może pochwalić się konsekwentną polityką obrony praw kobiet. Nowoczesna nie rozumie, że brak wsparcia finansowego dla biednych też jest formą opresji ze strony państwa. Platforma Obywatelska z Grzegorzem Schetyną na czele, perorującym o prawach reprodukcyjnych, jest po prostu niewiarygodna, ponieważ to za rządów tej partii jak ognia unikano problemu praw kobiet.
Spontaniczność Strajku Kobiet była jego siłą, jednak nawet współorganizatorki #CzarnegoProtestu muszą zdawać sobie sprawę z ograniczeń ruchu społecznego. Skumulowana przez jego uczestników energia musi znaleźć gdzieś ujście. Inaczej grożą jej rozproszenie i stopniowy zanik. Ludzie bowiem, nawet ci najbardziej wytrwali, nie będą w stanie wychodzić tłumnie na ulice za każdym razem, gdy kolejni politycy PiS-u zaproponują nowe drakońskie prawo. Zwłaszcza że do kolejnych wyborów parlamentarnych zostały jeszcze trzy lata. Trzy lata egzystencji kobiet w całkowitej niepewności jutra, poczuciu zagrożenia i wywołanego nim lęku.
Odpowiedzią na ten lęk musi być partycypacja polityczna. Chodzi tu zarówno o zachęcenie wyborców do regularnego udziału w wyborach i oddawania głosów na partie, które opowiadają się za walką o prawa kobiet, jak i o czynny udział w życiu politycznym. To wyzwanie, z którym musi zmierzyć się także #CzarnyProtest. Do wyborów pozostały bowiem TYLKO trzy lata. Oznacza to, że czas rozważyć scenariusz, w którym strajk społeczny przenosi się na forum polityczne i w naturalny sposób przejmuje pałeczkę w sztafecie do celu. Celu, którym jest prawne rozwiązanie problemu braku równouprawnienia kobiet w Polsce. Samostanowienie o swojej cielesności i zdrowiu oraz pomoc rodzinie to nic więcej jak jedna z wielu twarzy tego właśnie równouprawnienia.
Cały tekst TUTAJ
Katarzyna Czernik
absolwentka dziennikarstwa i stosunków międzynarodowych na UCD w Dublinie. Pisze dla „Zwierciadła”, prowadzi blog na stronie „The Huffington Post”. Zajmuje się feminizmem oraz prawami kobiet i grup LGBTQ.
